جنبش رئالیسم

جنبش رئالیسم که گاهی اوقات به آن ناتورالیسم هم اطلاق میگردد، به طور کلی در راستای ارائه و معرفی موضوعات به صورت عینی حرکت می نماید. این سبک معمولا بدون دخل و تصرف هنرمند از نظر بیان بصری در موضوع و تمرکز بر عینیت گرایی ارائه می گردد، در این نوع از نقاشی هنرمند به طور جدی از به تصویر کشیدن المانهای غیر قابل باور، عجیب غریب و فرا طبیعی دوری می نماید. نقاشی رئال منحصر به دوره خاصی نمی باشد و از گرایشات مفهومی گرفته تا تمرینات آکادمیک در مراکز هنری، در حیطه و قلمروی سبک رئال  قرار می گیرند. خواننده به این نکته توجه نماید که سبکهای متنوعی از سبک رئالیسم متولد می شود، مثلا سبک رئالیسم توهمی و یا رئالیسم جادویی اما رئالیسم و یا ناتورالیسم اصیل و طبیعی از این گرایشات دوری کرده و به دقت و اصرار به ارائه عینی موضوع فارق از زشت یا زیبا بودن آن می پردازد. موضوعی که توضیح آن رفت پایه و اساس رئالیسمی می باشد که در قرن نوزدهم در حواشی سال 1850 بعد از انقلاب فرانسه در این کشور آغاز شد. این جنبش بعدها پایه و اساس رئالیسم اجتماعی و رئالیسم آمریکایی نیز قرار گرفت. نقاشان رئالیسم در فرانسه به مقابله با سبک رمانتیسم که در قرن 18 شکل گرفته بود برخواستند و در گرایشات هنری خود این سبک را نفی می کردند. از دل سبک رئال در نقاشی جنبشهای زیادی مانند سبک وریزم، رئالیست ادبی، رئالیست تئاتری، و سینمای نئورئال ایتالیایی متولد شد.

مطلب زیر از سایت عکاسی https://www.akkasee.com میباشد که به تعریف رئالیسم میپردازد:

لینک منبع موضوع رئالیسم

 رئالیسم در کلیت خود، اصلاحی در تاریخ هنر است که به بازنمایی واقعیتِ مورد تجربه ی انسانها در زمان و مکان معین اشاره دارد. در این تعریفِ عام، رئالیسم مفهومی متضاد با آرمانگرایی، انتزاعگرایی، چکیده نگاری و رمانتیسم است و از این رو با معنای ناتورالیسم(naturalism)، مترادف انگاشته می شود. از جنبه ی صوری، رئالیسم به این دلیل با ناتورالیسم متمایز است که بر "عام در خاص" تاکید می کند( ناتورالیسم صرفا " خاص" را چون اساس واقعیت ارائه می کند) از نظر محتوی نیز رئالیسم با ناتورالیسم متفاوت است، زیرا لزوما به اثباتگرایی و فلسفه ی طبیعتگرانه درباره ی زندگی نمی پردازد. گاه واقع گرایی را در معنای "واقع نمایی" بکار می برند. که در این صورت مفهومی متضاد با کژنمایی است. برخی نیز شبیه سازی واقعیت را "واقعگرایی بصری" می نامند. و آن را از واقعگرایی مفهومی جدا میکنند.

رئالیسم به مثابه یک روش هنری، قابل تعمیم به بسیاری از آثار هنری – صرف نظر از سبک یا اسلوب معین – است. رئالیسم را در آثاری می توان شناخت که هنرمند از سطح ظواهر عینی فراتر رفته، حقایقی از روابط گوناگون و پویای انسانها با یکدیگر و با محیطشان را بیان می کند و به طور کلی با مسئله ی "انسان چیست و چه می تواند بشود" درگیر می شود. نقاشانی چون رامبراند، گویا، وانگوگ، پیکاسو، لژه و بسیاری از هنرمندان دیگر، آثاری واقع گرایانه آفریده اند. در برخی از این آثار روشهای کژنمایی، انتزاع و چکیده نگاری به کار رفته است.رئالیسم چون یک آموزه یا نظریه ی هدفمند، در میانه ی سده ی نوزدهم، واکنشی در برابر خصلت آرمانی کلاسی سیسم و خصلت ذهنی و تلقینی رمانتیسم بود. واقعگرایی سده ی نوزدهم بر تفسیر همه جانبه ی زندگی اجتماعی و تجسم دقیق سیمای زمانه تاکید می کرد.(از نظریه پردازان اصلی آن، شانفلُری و دورانتی بودند).ادامه ی جنبش رئالیسم سده ی نوزدهم به دو جریان امپرسیونیسم و ناتورالیسم – به خصوص در ادبیات – انجامید(واقعگرایی اجتماعی، رئالیسم سوسیالیست، واقعگرایی نو)