اطلاعاتی در باره نقاشی
هنر نقاشی
بیان یک ایده و یا یک احساس با استفاده از ابزارهای زیبایی شناسی و خلق تصاویر بصری دو بعدی (که آن را نوعی زبان بصری نیز می نامند) را نقاشی گویند. عناصر اصلی این زبان بصری (نقاشی) فرم، رنگ، خط، بافت و تنالیته می باشند. هنرمند نقاش از این المانها برای ایجاد و القای احساسات، تولید نور، فضا و حرکت بر روی یک سطح تخت استفاده می نماید.
این عناصر که بیانگر حالات و احساسات هنرمند خالق می باشد منجر به تصویر کشیدن یک پدیده واقعی و یا فراواقعی می گردد. بدین مفهوم که موضوع به تصویر کشیده شده می تواند در جهان واقعی دارای سابقه بوده باشد و یا بدون ارجاع به جهان واقعی خلق شود. برای مثال به تصویر کشیدن یک درخت دارای سابقه در جهان پیرامون است، اما برای مثال آثار گروتسک دارای خصوصیات عینی در جهان پیرامون نمی باشد. بدین مفهوم که ما نمیتوانیم موضوعات نقاشی مانند هیرونیموس بوش را دنیای واقع بیابیم. از طرف دیگر نقاشی می تواند یک اتفاق را (نه لزوما رئال و واقعی) را شرح و بیان نماید و یا می تواند به طور کل یک اثر انتزاعی و مفهومی باشد. که به طور مستقیم و عیان به بیان یک پدیده ملموس در جهان پیرامون نمی پردازد. برای خلق یک اثر هنری هنرمند گزینه های زیادی را پیش روی دارد و انتخاب تکنیک و اجرا بستگی به سلیقه ، نوع کار هنرمند و پیشینه آموزشی او دارد. اگر بخواهیم نقاشی با ابزارهای متداول را مورد بررسی قرار دهیم می توان از ابزارهایی مانند تمپرا، نقاشی فرسک، رنگ روغن، اکلریک، آبرنگ و یا دیگر رنگهایی که بر پایه آب مانند: جوهر و گواش نام برد. در کنار این ابزارها انتخاب ساپورت نیز بخش مهمی از پروسه نقاشی به حساب می آید. اگر بخواهیم ساپورت را تعریف کنیم می توان آنرا بدین گونه تعریف کرد: سطح یا محیطی که هنرمند ایده و اثر هنری خود را در آن اجرا و پیاده سازی می کند. ساپورت می تواند بوم نقاشی، پنل چوبی، دیوار و ... می باشد. نتیجه این فرایند منجر به خلق یک تصویر بصری منحصر به فرد گشته که معمولا همتای آن وجود ندارد و به بیان یک ایده شخصی می پردازد. در دورانهای گذشته معمولا کلیساها، دولتها، ادیان، گروهای سیاسی قدرتمند هنر و تصاویر بصری را مورد کنترل خود قرار می دادند. نقاشان عمدتا به عنوان هنرمندانی به استخدام افراد قدرتمند در می آمدند تا سفارشهای آنها را به اجرا در بیاورند. در دورانهای بعد و خصوصا بعد از رنسانس نقاشان هویت جدیدی پیدا کردند و تبدیل به یک طبقه اجتماعی خاص شدند، آنها شروع به تولید آثار شخصی با توجه به عوالم درونی خود کردند، همینطور امضای اثر هنری از اهمیت خاصی برخوردار شد و بدین گونه کم کم اثر هنری تبدیل به شناسنامه و هویت یک هنرمند شد.
در قرن نوزدهم میلادی نقاشها نسبت به دورانهای گذشته تبدیل به هنرمندانی مستقل تر شدند و همین امر باعث تولید آثار شخصی تر شد. اما این موضوع علیرغم نکات مثبت سختی هایی را نیز برای آنها به ارمغان آورد. برای مثال آنها حمایت مالی طبقه ثروتمند و سیاسی جامعه را از دست دادند و این موضوع باعث شد که آنها به طور مستقل اقدام به برگزاری نمایشگاه در جهت معرفی و فروش آثار هنری خود به توده جامعه نمایند. بدین صورت هنرمندان در کنار تولید آثار شخصی شروع به فکر کردن در مورد مشکلات جامعه و بیان آنها در غالب آثار خود کردند. در این دوره هنرمندان نقاش آثار خود را در گالری های خصوصی و نمایشگاهها و موزه ها به نمایش میگذاشتند و این آثار حاوی پیامهای اجتماعی بود که تاثیر بسزایی نیز در فرهنگ و رفتار جامعه می گذاشت. از سوی دیگر این رویداد باعث به وجود آمدن سبکهای گوناگون در جامعه هنری گردید و بدین صورت دوره های نقاشی در سبکهای مختلف پدید آمد. کم کم هنر نقاشی تبدیل به هنری تجاری شد و مارکت هنر و نقاشی تبدیل به یک صنعت سود آور در دنیای اقتصاد گردید. در این بین هنرمندان از آزادی نسبی در بیان و به نمایش گذاردن آثار خود برخوردار شدند و زبانهای بصری گوناگون در سبکهای مختلف نقاشی پای به عصره گذاشتند. این امر باعث تاثیر بسیار در هنرهای دیگر شد، به طوری که نقاشی و یا painting به عنوان یک هنر پایه تاثیر و استیلای قدرتمند خود در هنرهای دیگر را به رخ کشید. به تصاویر زیر دقت کنید:
